დაგვიანებული თუ დროული – მიწის პრივატიზების ახალი წესები

მაკა ღანიაშვილი

ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს ინფორმაციით, სამთავრობო ჯგუფი სასოფლო-სამეურნეო მიწების პრივატიზების ახალ კრიტერიუმებსა და პრინციპებზე მუშაობს.
”ამის შემდეგ საზოგადოებას გავაცნობთ იმ საკანონმდებლო ცვლილებების პროექტს, რომლის საშუალებითაც მომავალში ეს მტკივნეული საკითხი დარეგულირდება. ამ ეტაპზე, სასოფლო-სამეურნეო მიწების პრივატიზების პროცესი დროებით შეჩერებულია. უნდა შეიქმნას ერთიანი მიწის კოდექსი, რომელიც გააერთიანებს და დახვეწს დღეს მოქმედი საკანონმდებლო ბაზის ცალკეულ კომპონენტებს.

ასევე მნიშვნელოვანია, სახელმწიფოს ჰქონდეს მონაცემთა დაზუსტებული ბაზები, რომელთაც მომავალში დავეყრდნობით”, _ ნათქვამია სამინისტროს მიერ გავრცელებულ განცხადებაში. ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროში განმარტავენ, რომ ერთიანი მიწის კოდექსი ის საკანონმდებლო ფორმატია, რომელშიც შევძლებთ ყველა ამ ასპექტის ასახვას და საქართველოს მოქალაქეების ინტერესების გათვალისწინებას.

იმ ფაქტმა, რომ საქართველოში მიწების ყიდვა თავისუფლად შეუძლია ნებისმიერ მსურველს, დასავლური პრესის ყურადღებაც მიიქცია. როგორც რამდენიმე კვირის წინ გამოქვეყნებულ მასალაში The Guardian იტყობინება, ”ბურების შემდეგ ქართულ მიწებს ინდოელებმა დაადგეს თვალი. პენჯაბელმა ფერმერებმა საქართველოში ახალ და იაფფასიან საძოვრებს მიაგნეს”. სტატიის ავტორი ჰყვება იმ მიგრაციის შესახებ, რომელიც პენჯაბიდან საქართველოში მიმდინარეობს.

გამოცემის ჟურნალისტი ესაუბრა თუჯინდერ სინგჰს, რომელმაც საქართველოში 50 ჰექტარი მიწა არენდით აიღო. სინგჰმა არ იცის, თუ სად არის განთავსებული მისი მომავალი ფერმა, თუმცა იცის ის, რომ ეს მიწა თურქეთსა და სომხეთს ესაზღვრება და მასში 950 დოლარს იხდის ჰექტარზე, თანაც, 99-წლიანი ვადით. ეს კი გაცილებით დაბალი ფასია, ვიდრე პენჯაბის მიწის ღირებულება, სადაც მიწები ბევრს არ ჰყოფნის. როგორც წესი, მთელ მსოფლიოში სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის გაჩუქებისთვის ასეთი ხანგრძლივი ვადა არსად არ არის და მიწის გასხვისება არსად არ აღემატება 49 წელს. როგორც სტატიაშია აღნიშნული, ასობით ინდოელი ფერმერი ახლა რიგებში დგას, რათა საქართველოში ჩამოსვლისთვის შესაბამისი დოკუმენტი მიიღოს. ქართული მიწების მსურველთა რიცხვი სულ უფრო იზრდება და ინდოეთის მთავარ ქალაქებში აგენტები საქართველოს მიწებისა და იქ ბიზნესის წარმოების რეკლამირებას ეწევიან. სტატიის ავტორი იხსენებს, რომ მსგავსი პროექტი, რომელიც საქართველოში სამხრეთ აფრიკელი ფერმერების ჩამოსახლებას ითვალისწინებდა, ჩავარდა.

პენჯაბელ ფერმერთა ჩამოსახლება ძირითადად ხდება სიღნაღის რაიონში, სადაც საკმაოდ დიდი რაოდენობის ფართობი აქვთ შეძენილი, 3500 ჰექტარზე მეტი და 5 ათას ჰექტრის ოდენობით კიდევ გეგმავენ წნორის კომპლექსის ყიდვას. ამჟამად იქ 550 ოჯახია. აპირებენ, რომ კიდევ 5 ათასი ინდოელი ჩამოსახლდეს.

რამდენად მასობრივი ხასიათი აქვს ინდოელი ფერმერების მიერ საქართველოში მიწების შესყიდვას? როგორც საქართველოს სოფლის მეურნეობის სამინისტროში განაცხადეს, მიწების პრივატიზაციის საკითხი ეკონომიკის სამინისტროს პრეროგატივაა და ამ თემაზე კომენტარს ვერ გააკეთებენ. ეკონომიკის სამინისტროში კი მხოლოდ იმ ინფორმაციას ფლობენ, რომ ინდოელები კერძო ფერმერებიდან ყიდულობენ მიწებს და სამინისტრო ამ საკითხში ჩარევას არ გეგმავს.

ინდოელების გარდა, რეგიონში მიწებით ბულგარელებიც დაინტერესდნენ. რომლებიც ჰექტრობით სასოფლო-სამეურნეო მიწებს ყიდულობენ. სახნავ-სათესი მიწებით უცხოელების დაინტერესებას გლობალურ სასურსათო დეფიციტს უკავშირებენ. როგორც სპეციალისტები ამბობენ, სასურსათო კრიზისი მომავალში საგანგაშოდ გამწვავდება და ხალხმრავალ ქვეყნებს მოსახლეობის გამოკვების პრობლემა დაუდგება. ამიტომ დიდი სახელმწიფოები თადარიგს იჭერენ და მესამე სამყაროს ქვეყნებში მიწებს აქტიურად ყიდულობენ. სახნავ-სათესი მიწები დედოფლისწყაროში ებრაელებმაც შეიძინეს. როგორც ამბობენ, აქ მათთვის იდეალური ფასებია და კლიმატური პირობებიც რეგიონის სხვა ქვეყნებთან შედარებით _ უკეთესი, ამიტომ უცხოელები საკვები პროდუქტების საწარმოებლად სახნავ-სათეს მიწებს ყიდულობენ. მათ მიწები როგორც კერძო პირების, ასევე სახელმწიფოსგანაც შეისყიდეს. უძრავი ქონების ექსპერტები ვარაუდობენ, რომ მიწების მსურველი უცხოელების რიცხვი კიდევ მოიმატებს. ებრაელებს, ბულგარელებსა და ინდუსებს ჩინელებიც მოჰყვებიან, რომლებსაც განსაკუთრებით წინა ხელისუფლება, საქართველოში ბიზნესის დასაწყებად აქტიურად ეპატიჟებოდა.

სურსათზე ფასების ზრდამ და მოსალოდნელმა სასურსათო დეფიციტმა, რაზეც ექსპერტები უკვე აშკარა საშიშროებად მიიჩნევენ, მიწაზე მოთხოვნა მსოფლიოს მასშტაბით გაზარდა. ფინანსურმა კრიზისმა ბევრი ხელისუფლება იმ დასკვნამდე მიიყვანა, რომ ნებისმიერი ბიზნესი შეიძლება დაინგრეს, მიწა კი არსად წავა. ამიტომ ჩინელებმა და სპარსეთის ყურის მსხვილმა ნავთობმომპოვებელმა სახელმწიფოებმა მიწების მასობრივი შესყიდვა განვითარებად ქვეყნებში დაიწყეს, სადაც ის შედარებით იაფია. ჩინელები მიწებს აფრიკაში ყიდულობენ, ევროპისა და ამერიკის საერთაშორისო კორპორაციები კი ბრაზილიასა და არგენტინას ამჯობინებენ.

რა ვითარებაა ამჟამად საქართველოში

ქართული მიწის დიდი ნაწილი უცხოელებზეა გასხვისებული, მაშინ, როცა ამჟამად მოქმედი კანონმდებლობით, მიწის მფლობელს თითქმის არანაირი შეზღუდვა არ აქვს და მას, უცხოელი იქნება ის თუ ადგილობრივი რეზიდენტი, გარემოსთვის ნებისმიერი ზიანის მიყენება შეუძლია. მიწის მფლობელი საკუთარ ნაკვეთზე თუ სურვილი ექნება, რადიაქტიურ ნარჩენებს დამარხავს ან მიწის ნაყოფიერ ფენას – ჰუმუსს მოჭრის და ქვეყნიდან გაიტანს. ექსპერტთა შეფასებით, იმის გამო, რომ საქართველოს ხელისუფლება ბოლო წლებში ინვესტორთა ინტერესებზე უფრო ზრუნავდა, ვიდრე ქვეყნის რეალურ განვითარებაზე, საქართველოში სრული უკონტროლობის ვითარება შეიქმნა და არა მარტო აგრარული სფეროს, არამედ საქართველოს ბუნებრივი მრავალფეროვნების პრობლემა წარმოიშვა. გაეროს სასურსათო ორგანიზაციის მონაცემებით, 2003-2010 წლებში სოფლის მეურნეობის პროდუქტის წარმოების ინდექსი მინუს 29% იყო საქართველოში. ეს ერთ-ერთი ყველაზე უარესი მაჩვენებელია მსოფლიოს 194 ქვეყანას შორის.

ვითარებას ართულებს ნიადაგის ეროზიის პროცესი, რაც უკანასკნელ პერიოდში ანთროპოგენური ექსპანსიისა და კლიმატური ცვლილებების ფონზე კრიტიკულ ფაზაში შევიდა. ცნობილია, რომ ნიადაგის ნაყოფიერი ფენის, ჰუმუსის, ფორმირებას 2-7 ათასი წელი სჭირდება, ხოლო დაჩქარებული ეროზიის პირობებში, რასაც, ძირითადად, ადამიანის ფაქტორი იწვევს, ეს ფენა შეიძლება 10-30 წელიწადში სრულიად განადგურდეს. საქართველოში ეროზიის ზემოქმედებას განიცდის 1 მილიონ ჰექტარზე მეტი სასოფლო სამეურნეო სავარგული. სავარგულები სულ უფრო ნაკლები რჩება. სადღეისოდ დედამიწის ხმელეთის სასოფლო-სამეურნეო ათვისება 30%-ს მიუახლოვდა და, შეიძლება ითქვას, რომ, ამ მხრივ, რეზერვები ამოწურულია. უახლოეს წლებში სოფლის მეურნეობის სავარგულები კაცობრიობის უმთავრეს რესურსად იქცევა. ცხადია, განსაკუთრებით ძვირად ფასობს მიწის ის ნაკვეთები, რომლებიც უზრუნველყოფილია სარწყავი წყლითა და მზის ენერგიით.

საერთაშორისო პრაქტიკა

არც ერთ თანამედროვე ქვეყანაში, უმცირესი გამონაკლისის გარდა, მიწაზე საკუთრება არ წარმოადგენს აბსოლუტურ უფლებას და ის სხვადასხვა ნორმატიული აქტით რეგულირდება. მაგალითად, ევროკავშირის რიგ ქვეყნებში სახელმწიფო დონეზე (ირლანდია, ჩეხეთი) იკრძალება ან იზღუდება სასოფლო-სამეურნეო მიწის უცხო ქვეყნის მოქალაქეებისთვის ან არარეზიდენტი იურიდიული პირებისთვის გადაცემა. მსგავსი დამოკიდებულებაა ამ საკითხისადმი თურქეთში, ავსტრიაში, იაპონიაში, ისლანდიაში, ახალ ზელანდიაში, მექსიკაში, აშშ-ში, კანადასა და ავსტრალიაში.

აშშ-ის ზოგიერთ შტატში, კანადის რამდენიმე პროვინციასა და ავსტრალიის დასავლეთ ნაწილში აკრძალულია მიწის უცხო ქვეყნის რეზიდენტების მიერ შესყიდვა. ზოგან ეს პროცესი ირიბი მექანიზმებით არის უზრუნველყოფილი.

ევროკავშირში, მართალია, მიწაზე საკუთრების უფლების მოპოვების მხრივ წევრი სახელმწიფოების მოქალაქეები ერთმანეთთან გათანაბრებულნი არიან, მაგრამ მათთვის დაწესებული შეღავათები ეკონომიურად თითქმის შეუძლებელს ხდის მესამე ქვეყნების რეზიდენტების მიერ მის შეძენას.

ახალ ზელანდიაში შექმნილია მიწის დაცვის ტრიბუნალი და ეს ორგანო განიხილავს 2 ჰექტარზე მეტი მიწის შესყიდვის მსურველთა ყოველ განცხადებას, დადებითი გადაწყვეტილება კი უამრავი პირობის შესრულებაზეა დამოკიდებული.

ირლანდიაში 7 წლის განმავლობაში ცხოვრებაა საჭირო იმისათვის, რომ მიწის შეძენის მსურველმა განცხადებით მიმართოს მიწის კომისიას.

საფრანგეთში შეზღუდულია ვენახების და, განსაკუთრებით, დიდი ფართობის მიწის შეძენა. აშშ-ში 1978 წელს მიიღეს ფედერალური აქტი სოფლის მეურნეობაში საზღვარგარეთული კაპიტალდაბანდებების შესახებ. მართალია, ამით დაშვებულია უცხო ქვეყნის მოქალაქეების მიერ სასოფლო-სამეურნეო მიწის შესყიდვა, მაგრამ ყოველი კონკრეტული შემთხვევა განიხილება ამ ქვეყნის სოფლის მეურნეობის სამინისტროს მიერ.

აშშ-ში ძირითადი რეგულირება სასოფლო-სამეურნეო მიწის უცხოელებისთვის მიყიდვის საკითხზე ცალკეული შტატის დონეზეა დაწესებული. ამგვარი კანონმდებლობა აკრძალვების სხვადასხვა დონეს გულისხმობს და უკვე შტატების ნახევარზე მეტშია მიღებული. ამასთან, რაც უფრო სასოფლო-სამეურნეო მიმართულებისაა შტატის ეკონომიკა, მით უფრო მკაცრია აკრძალვა, უცხოელების მიერ სასოფლო-სამეურნეო მიწის შესყიდვის სრულ აღკვეთამდე. ამის შედეგია ის, რომ აშშ-ში სასოფლო-სამეურნეო მიწის მხოლოდ 1 პროცენტზე ნაკლები ეკუთვნის უცხო ქვეყნის მოქალაქეებს, რომლებიც, ძირითადად, ევროპელები და კანადელები არიან.

ბევრი ქვეყნის კანონმდებლობა აფერხებს იურიდიულ პირებზე მიწის გასხვისების საკითხებს. ბევრ ქვეყანაში მიწის ყიდვა შეუძლიათ მხოლოდ ფიზიკურ პირებს, რომლებიც აკმაყოფილებენ მკაცრ მოთხოვნებს. ეს მოთხოვნები განსაკუთრებით ეხება სპეციალურ სასოფლო-სამეურნეო განათლებას, შრომით გამოცდილებას, სოფლად ცხოვრებას, სათანადო კაპიტალის ფლობას და სხვა.

რუსეთში უცხოელებზე მიწის გაყიდვა 380 ტერიტორიულ წარმონაქმნში საერთოდ აკრძალულია. აკრძალვა ძირითადად საზღვრისპირა რაიონებს ეხება.

ბულგარეთში სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის და ტყეების გაყიდვა უცხოელებზე აკრძალულია.

ლიტვის სეიმმა ვადა გაუგრძელა კანონს, რომლის თანახმად, უცხოელებს ქვეყანაში მიწის ყიდვა ეკრძალებათ. უცხოელს მიწის ყიდვა ეკრძალება ინდოეთშიც.

ჩინეთში ყველაფრის ყიდვა შეიძლება, მიწის გარდა. თურქეთში შავიზღვისპირეთის მიწების გაყიდვა რუსებზე იკრძალება.

საუდის არაბეთსა და არგენტინაში უცხოელზე მიწა არ იყიდება.

არგენტინაში ტრადიციული მეცხოველეობის ნაცვლად, უცხოელებმა სოიოს მოყვანა დაიწყეს და ეს აკრძალვაც სწორედ მოქალაქეების დაცვის მიზნით ამოქმედდა.

საქართველოშისასოფლო-სამეურნეომიწების პრივატიზების ისტორია

საქართველოს სასოფლო-სამეურნეო მიწების 55 პროცენტი 1992-98 წლებში სოფლის მოსახლეობას უსასყიდლოდ გადაეცა. მაშინ არავინ დაფიქრებულა ამ ნაბიჯის ეფექტურობაზე. 0,8 ჰექტარი, რომელსაც, საშუალოდ, 1 შინამეურნეობა სოფლად სამეურნეოდ იყენებს, არაეფექტური დასაქმების საშუალებაა და ამ რესურსზე რაიმე სერიოზული ინვესტირების განხორციელება შეუძლებელია.

მიწის ქონებად ქცევის მიზნით, საქართველოს მინისტრთა კაბინეტმა სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული 465 ათასი ჰექტარი სასოფლო-სამეურნეო მიწების პრივატიზება 2005 წელს გადაწყვიტა. მიღებული გადაწყვეტილებით, მიწის განსახელმწიფოებრიობა სამი ფორმით ხორციელდებოდა: იჯარით გაცემული მიწების პირდაპირი მიყიდვის წესით; მოიჯარის მიერ მიწის შესყიდვაზე უარის თქმის შემთხვევაში, მიწა ღია აუქციონზე გასვლით და იჯარით გაუცემელი მიწების დახურული აუქციონის წესით გაყიდვით. საპრივატიზაციო მიწის ფასი მიწის გადასახადის ათმაგი ოდენობით განისაზღვრა და მყიდველს მისი დაფარვის უფლება 9 წლის განმავლობაში მიეცა. კანონი ფასის ერთბაშად გადახდასაც ითვალისწინებდა.

8 წლის წინ, კანონპროექტის ავტორებს სჯეროდათ, რომ ეს ცვლილებები სოფლად ეკონომიკური აქტივობის გაზრდას შეუწყობდა ხელს, თუმდა მათი გათვლები არ გამართლდა. სოფლის მეურნეობის ეკონომიკური პარამეტრები საქართველოში წლიდან-წლამდე უარესდება, მისი წილი ქვეყნის მშპ-ში სულ უფრო მცირდება და სოფლად მცხოვრები უმუშევართა რაოდენობაც იზრდება.

მიწების პრივატიზაციის ზოგიერთი წესი კიდევ ერთხელ 2007 წელს შეიცვალა. საქართველოს პარლამენტმა 2007 წლის 26 ოქტომბერს მიიღო კანონი ”სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის პრივატიზების შესახებ კანონში” ცვლილებებისა და დამატებების შეტანის თაობაზე.

ახალი კანონის მიხედვით, პრივატიზების ფორმებს დაემატა კონკურენტული შერჩევის საფუძველზე პირდაპირი მიყიდვის ფორმით პრივატიზება, რაც საქართველოს პრეზიდენტის გადაწყვეტილების საფუძველზე ხორციელდებოდა. კონკურენტული შერჩევის საფუძველზე პირდაპირი მიყიდვის ფორმით პრივატიზებას დაექვემდებარება სახელმწიფოს საკუთრებაში არსებული იჯარით გაუცემელი ან/და ყოფილი საიჯარო სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთები. ამ ფორმით შეძენილი მიწის ნაკვეთების საფასურის ოდენობა, გადახდის ვადა, წესი და პირობები განისაზღვრა საქართველოს პრეზიდენტის შესაბამისი გადაწყვეტილებით.

გაფართოვდა საპრივატიზაციოდ დასაშვები მიწის კატეგორიები. ”განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი პროექტების განხორციელების შემთხვევაში”, პრივატიზება დაიშვა პირუტყვის გადასარეკ ტრასებზე, რეკრეაციული დანიშნულების და სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულებით გამოყენებულ ტყის ფონდის მიწებზე. აღსანიშნავია, რომ აღნიშნული მიწების პრივატიზება შესაძლებელი გახდა მხოლოდ ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს წარდგინების საფუძველზე, საქართველოს მთავრობის მიერ სპეციალური გადაწყვეტილების მიღების შემთხვევაში. პრივატიზებას დაექვემდებარება ასევე აჭარის ავტონომიურ რესპუბლიკაში რეფორმის ფონდისათვის განკუთვნილი სასოფლო-სამეურნეო მიწა. კანონის მიხედვით, ასევე დაკონკრეტდა წყლის ფონდში არსებული მიწების ის კატეგორია, რომელიც პრივატიზებას არ დაექვემდებარება. ძველი კანონის მიხედვით პრივატიზებას არ ექვემდებარებოდა წყლის ფონდის მიწა, გარდა მეთევზეობის ხელოვნური ტბორებისა და სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულებით გამოყენებული საერთო წყალსარგებლობის კატეგორიის მიწისა. კანონში ცვლილებების შეტანის შემდეგ პრივატიზებას არ დაექვემდებარა მხოლოდ წყალმომარაგების წყლის ობიექტების სანიტარიული დაცვის ზონის პირველი სარტყელი – მკაცრი რეჟიმის ზონა.

ახალი კანონის მიხედვით, აუცქიონის ფორმით პრივატიზებისას შესაძლებელია საპრივატიზებო მიწის ნაკვეთების ლოტებად დაჯგუფება. ასევე გამარტივდა იჯარით გაცემული მიწის ნაკვეთების პრივატიზების პროცესი, კერძოდ, შემცირდა პრივატიზების საფუძვლად წარსადგენ დოკუმენტთა რაოდენობა. საიჯარო მიწის ნაკვეთის პრივატიზებისთვის საკმარისი გახდა ამონაწერი საჯარო რეესტრიდან და საკადასტრო გეგმა. ამასთანავე, მოიხსნა შეზღუდვა სასამართლო დავასთან დაკავშირებითაც. იჯარით გაცემულ მიწის ნაკვეთზე სასამართლო დავის არსებობისას საკითხის საბოლოო გადაწყვეტამდე, მიწის ნაკვეთების პრივატიზება დაუშვებელი იყო. ახალი კანონის მიხედვით, ეს შეზღუდვა გაუქმდა.

ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს ტერიტორიულ ორგანოებს მიენიჭათ უფლებამოსილება სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწაზე საიჯარო ხელშეკრულებაში დადგენილი წესით ცვლილებებისა და დამატებების შეტანაზე, ასევე საიჯარო ხელშეკრულების შეწყვეტასა და მოშლაზე და სასოფლო მიწის იჯარით გაცემის პროცედურის დასრულებაზე.

მაშინდელი მთავრობის წარმომადგენელთა განცხადებით, კანონში აღნიშნული ცვლილებები აგრარულ სექტორში 100 ახალი საწარმოს შექმნის ხელშეწყობის მიზნით შევიდა. თუმცა, ახალ ინიციატივას მაშინვე გამოუჩნდნენ მოწინააღმდეგეები _ საპარლამენტო ოპოზიცია.

საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების ყოფილი მინისტრის, ვერა ქობალიას დადგენილებით, სახელმწიფო საკუთრების პრივატიზაციისთვის საჯარო ან ელექტრონული აუქციონები ძალაში 2010 წლიდან შევიდა. თუმცა, პირველ ხანებში სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწების პრივატიზაციისთვის საჯარო აუქციონი არ გამოიყენებოდა და ის მხოლოდ 2011 წლის პირველ მაისს ამოქმედდა. თუმცა მოწინააღმდეგეები აუქციონის ელექტრონული ფორმით ჩატარებასაც გამოუჩნდა.

”აუქციონების ელექტრონული ფორმით ჩატარება, მაშინ, როცა სოფლად მცხოვრები მოსახლეობის უდიდეს ნაწილს ინტერნეტზე ხელი არ მიუწვდება, საჭიროებს ეკონომიკის და მდგრადი განვითარების სამინისტროს, ადგილობრივი ხელისუფლების მხრიდან დამატებითი ზომების მიღებას მოსახლეობის ინფორმირებისთვის. სწორედ ამიტომ ხდება ის ფაქტები, რასაც ცოტა ხნის წინ გარდაბნის, მარნეულის, ლაგოდეხის, დედოფლისწყაროს, ახმეტის რაიონების სოფლებში ჰქონდა ადგილი, როცა გლეხებმა მიწების გაყიდვის შესახებ მას შემდეგ გაიგეს, რაც ახალმა მფლობელმა მათ ამ მიწებით სარგებლობა აუკრძალა”, _ აღნიშნავდნენ ”ახალი მემარჯვენეების” წამომადგენლები. როგორც ზემოთ აღვნიშნეთ, ახალმა ხელისუფლებამ უკვე გააკეთა განცხადება იმის შესახებ, რომ საქართველოში მიწების პრივატიზების წესები იცვლება. ეკონომიკის სამინისტროში, ჯერჯერობით, კონკრეტული განმარტებებისაგან თავს იკავებენ და აღნიშნავენ, რომ მიმდინარეობს კოორდინირებული მუშაობა სოფლის მეურნეობისა და ფინანსთა სამინისტრობთან ერთად. როგორც ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროში განგვიცხადეს, კანონმდებლობაში შესატან ცვლილებებზე მუშაობა დაახლოებით 2-3 კვირაში დასრულდება და მოსახლეობასაც დეტალური ინფორმაცია ამის შემდეგ მიეწოდება.