ნათელაშვილი პარლამენტში არც ერთ თანამდებობას არ უმიზნებს
სოფიკო სიჭინავა
საქართველოს ისტორიაში მეორედ ტარდება მნიშვნელოვანი არჩევნები, პირველად, ეს იყო მაშინ, როცა ქვეყანამ თავისუფლების დეკლარირება მოახდინა და რუსეთის შემადგენლობიდან გამოსვლას ვაპირებდით, ახლა კი, რეალურად, უნდა ავირჩიოთ კურსი, რომელიც განსაზღვრავს, განვამტკიცებთ თუ დავკარგავთ ამ დამოუკიდებლობას.
ყველა აღიარებს, რომ ეს არჩევნები, ფაქტობრივად, საქართველოს უახლოესი მომავლის განმსაზღვრელი იქნება და ამასთან ერთად, იმის განმსაზღვრელიც, თუ რომელი ძალა ჩაიგდებს პოლიტიკურ-ეკონომიკურ სადავეებს ხელში. ეს საპრეზიდენტო არჩევნების I ტურია, აცხადებს ჩვენი რესპოდენტი, შალვა ნათელაშვილი და ძალიან ძნელია არ დაეთანხმო.
ამიტომაც, ყველა პოლიტიკური პარტია ცდილობს ყველანაირი ხერხებით ამომრჩეველს დაუმტკიცოს, რომ ის არის ქვეყნის რჩეული. ამ პლიტიკურ დუღილში საოცრად დიდი სიბინძურე იყრის თავს. მოვიდა დრო, როცა ყველამ გაიგო, რომ გაყალბებასთან ერთად, ხალხის ნებაც ანგარიშგასაწევია. ამით აიხსნება მემარცხენე იდეების ზეიმი და ეს სეგმენტი, მიუხედავად იმისა, რომ ყველა მონდომებით ცდილობს, ჯერ მაინც დასაპყრობია.
თუ რომელი იქნება ეს პოლიტიკური ჯგუფი, ამის გარკვევას ისევ პოლიტიკურად გაუთვითცნონიერებელ ამომრჩეველს მოუწევს. აქედან გამომდინარე, ძნელი სათქმელია რამდენად სწორი იქნება ეს არჩევანი, ან იქნებ, მათ ამ არჩევანის გაკეთებაში ისევ დაეხმარებიან?…
გვესაუბრება ლეიბორისტული პარტიის ლიდერი, შალვა ნათელაშვილი.
დავიწყოთ საერთო პოსტულატით – როგორც ამ მწარე ცხოვრებამ გვაჩვენა, დამოუკიდებლობის მოპოვება შეიძლება იყოს უფრო ადვილი, ვიდრე მისი შენარჩუნება. დღეს ვხედავთ, რომ ეკონომიკა ოლიგაქიული თუ უცხოური სეგმენტების ხელში ჩავარდა, ქვეყანა ვალების კაბალაში მოექცა, ასე რომ, ახლანდელი არჩევნებით, არა მარტო შევარდნაძის მმართველობის 30-წლიან ეპოქას ვცვლით, არამედ დამოუკიდებლობა ახლიდან უნდა განვამტკიცოთ. შეიძლება ძალიან ტრაფარეტულად ჟღერდეს ეს სიტყვები, მაგრამ ასეა. უნდა შევინარჩუნოთ ის სტრატეგიული სიმდიდრეები, რომელთა გარეშეც ქართულ ოჯახებში სითბო და სინათლე არ იქნება. თქვენი ჟურნალის მკითხველს, შესაძლოა, ასეთი სიმარტივე არ სჭირდება, მაგრამ, რეალურად, ჩვენს წინაშე ეს ამოცანებია. თუკი შევარდნაძიზმი გაგრძელდა და ეპოქა არ შეიცვალა, ეს პროცესები რეგრესულად გაღრმავდება და ჩვენ, ფაქტობრივად, კავკასიის რეგიონის კონგო ვიქნებით, სადაც არ არსებობს არანაირი სახელმწიფოებრიობა, ეროვნული იდეოლოგია, საშინაო და საგარეო პოლიტიკა, არსებობს მხოლოდ ტომების დაპირისპირება, ამ ტომებიდან გამოსული კლანების ურთიერთდაპირისპირება, პერიოდულად, ხან ერთის, ხან მეორის აღზევება, ეკონომიკის და ქვეყნის ექსპლოატაცია.
თუმცა, დღეს საარჩევნო ურნებთან ისევ პოლიტიკურად გაუნათლებელ მოსახლეობას მოუწევს მისვლა. თავის დროზე, გამსახურდიას პერიოდში თითქმის ყველაზე ამბობდნენ, რომ რუსეთის აგენტები და ხალხის მტრები არიანო, დღესაც იგივე გრძელდება, იმ განსხვავებით, რომ დღეს ზოგი დასავლეთის აგენტია, მაგრამ შეიძლება კი დასავლეთი ერთიანად წარმოვიდგინოთ? ეჭვგარეშეა, რომ ამერიკა შევარდნაძეს უჭერს მხარს, ევროპა ჟვანიას, ვართ კი მზად იმისთვის, რომ გავარკვიოთ, რატომ ომობს ამერიკა საფრანგეთის წინააღმდეგ, რასთან იყო კავშირში ყბადაღებული “ფოლადის თუ ქათმის ბარკლების ომი” და ა.შ.
ქართველი კაცი უფრო რთულ საკითხებში ერკვეოდა და ქართულ ინტელექტს უფრო დიდი ომები მოუგია. ის, რაც თქვენ ჩამოთვალეთ, არის ერთპოლუსიანი მსოფლიოსთვის დამახასიათებელი მტკივნეული გარდამავალი პროცესი, როდესაც აშშ-ს ჰეგემონობა გამოკვეთილია, მაგრამ იმავდროულად, სხვა პოლუსები ჩანასახის სტადიაშია. მხედველობაში მაქვს, ევროკავშირი, ჩინეთი, აზია, წყნარი ოკეანის ფინანსური რეგიონი იაპონიასთან ერთად და არ შეიძლება მხედველობაში არ მივიღოთ რუსეთი. ყოველივე ამის ფონზე, ღარიბი სამხრეთისა და მდიდარი ჩრდილოეთის დაპირისპირება, შუა გულში კი, ისლამური ფუნდამენტალიზმის პრობლემა. ეს ყველაფერი, ბუნებრივია, ასახვას პოვებს საქართველოში მიმდინარე პროცესებზე, ამერიკა-ევროპის, ამერიკა-რუსეთის ურთიერთობებზე. საქართველოში – ევრაზიის ჩიხში, როგორც მას უწოდებენ, ბევრი პრობლემა გადაიკვეთება და გროვდება. თუ არ ვისწავლეთ ამ პრობლემების თავიდან ასაცილებელი პროფილაქტიკა და შემდეგ ამ პრობლემებისგან თევზივით გვერდზე გასხლტომა, და არა აქ დაკონსერვება, არც ერთი სამხედრო, სტრატეგიული მოკავშირე არ გვიშველის და ტყუილად გვაქვს იმის იმედი, რომ ჩვენს გამო რომელიმე მათგანი თავს აიტკივებს, არც ერთი დიდი სახელმწიფო ერთმანეთთან კონფრონტაციაში არ შევა და ბირთვულ ომს არავინ წამოიწყებს. აი, ეს არის ქართული პოლიტიკის სიბეცე, ათი წლის განმავლობაში იმის იმედად ვიყავით, რომ აგერ მსოფლიო ბანკი, ან სავალუტო ფონდი კრედიტს მოგვცემდა. სამაგიეროდ, მათთან შეკრულ ინვესტორებს ვაჩუქებდით ენერგეტიკას, კვარციტს (რომელიც, ჩვენი ინფორმაციით, სულ 5 მლნ-ად იყიდება (ავტ.)), მარგანეცს, პორტებს, რკინიგზებს, ავიაციას, ფლოტს. ჩვენ, ფაქტობრივად, გაცრუებული ვასიუკელების მდგომარეობაში ვართ, მაგრამ ეს ხალხის ბრალი კი არ არის, არამედ იმ პოლიტიკური ელიტისა, რომელსაც თავი დიდი გეოპოლიტიკური პრობლემების გადამწყვეტად მიაჩნია.
ამ კონტექსტში მილსადენზე რას იტყოდით?
მილსადენი, რასაკვირველია, ქვეყნის სტრატეგიულ უსაფრთხოებას ამყარებს, მაგრამ მასთანაა დაკავშირებული ასევე “მილსადენების ომი” ამერიკასა და რუსეთს შორის, ევროპას თავისი ინტერესები გაუჩნდა – ჩრდილოეთზე გავიდა. პუტინის დიდ ბრიტანეთში ვიზიტისას ეს, ფაქტობრივად, გაცხადდა. ამ მილსადენების ომში ისე უნდა დავაბალანსოთ პოლიტიკა, რომ არც რუსეთს შევუშალოთ ხელი გაიტანოს თავისი ენერგოსიმძლავრეები (ვთქვათ, სამხრეთში) და არც ამერიკას, გაიტანოს კასპიის ზღვის სიმდიდრეები ჯეიჰანსა და ხმელთაშუა ზღვაში. მაგრამ ამ ხელის არ შეშლაში ჩვენი ინტერესი ზედ არ უნდა დავაკლათ. მით უფრო ჩვენი ქვეყნის ტერიტორიაზე ორი გიგანტი სახელმწიფო ერთმანეთს არ უნდა წავკიდოთ და არც იმის შესაძლებლობა მივცეთ, რომ აქ დესტაბილიზაცია მოაწყონ. შედარებითობის პრინციპით თუ ვიმსჯელებთ, ამერიკას, რუსეთისგან განსხვავებით, საქართველოსთან არანაირი ტერიტორიული პრეტენზიები არ აქვს. ეს მნიშვნელოვანი ფაქტორია, მაგრამ მეორე მხრივ, კავკასიაზე რკინის ფარდა ჩამოაფარო და რუსეთთან ყოველგვარი ეკონომიკური და კულტურული ურთიერთობები გაწყვიტო, საკუთარი ნებით ჭურში ჩასვლას ჰგავს. აქედან გამომდინარე, გვმართებს ისევ და ისევ გეოპოლიტიკური დაბალანსების თეორიის მოშველიება და ეკონომიკური ინტერესებიც ავტომატურად დაბალანსდება. რაც მთავარია, ყველა ეს ბალანსი საქართველოს ბიუჯეტში უნდა მოდიოდეს. მისი ლიდერი, არ უნდა იყოს რომელიმე ოლიგარქიული დაჯგუფება ან სახელისუფლო სეგმენტი. აქედან გამომდინარე, ხელისუფლების შეცვლის პრობლემასთან მივდივართ. ეს საპარლამენტო არჩევნები, ჩვენი პრიზმით, განხილულია, როგორც საპრეზიდენტო არჩევნების I ტური.
რაც შეგვეხება ჩვენ, წინასაარჩევნო ბლოკებში არ შევდივართ, სურვილი გვაქვს ქვეყანას პარტია ჰყავდეს, ისე როგორც სახელმწიფოს უნდა ჰქონდეს უნივერსიტეტი, ეკონომიკა და სახელმწიფო მუზეუმი, ასევე საჭიროა პოლიტიკური პარტია. ბლოკების გადამკიდე, საქართველოში პარტიული სისტემები არ ჩამოყალიბდა, შესაბამისად, სახელმწიფო სტრუქტურები მარაგდება კორუმპირებული კადრებით, რომლებიც ბლოკის შიგნით არსებული გარიგებების შედეგად წარმოიშობიან. თქვენ გინახავთ მსოფლმხედველობრივი პრინციპით შექმნილი ბლოკი? პარტიის პოპულარობა არ არის დამოკიდებული პარტიის ლიდერის ფაქტორზე, რომელიც მთავარია, თანამოაზრეთა გაერთიანება იყოს. ჩვენ ვამბობთ – თუ გვინდა ეროვნული სახელმწიფო, მაშინ პოლიტიკაში, პროტექციონისტულ რეჟიმში ეროვნული ბიზნეს-ინტერესებიდან გამომდინარე, ეროვნულ-სოციალური სამართლიანობის გზით უნდა ვიაროთ.
და ამაში არაფერია სამარცხვინო, რადგან ასე აკეთებს მთელი მსოფლიო. ჩვენთან ეს ცუდ ტონად ითვლება…
იმიტომ, რომ კოსმოპოლიტიზმში გადაიჭრნენ და ვაჟას “კოსმოპოლიტიზმი თუ პატრიოტიზმიც” კი, არ წაუკითხავთ. რისთვის სხედან საქართველოში სხვადასხვა ფონდები USAID, სოროსი, ევრაზიის ფონდი თუ სხვები? ცოტა ხნის წინ, ჩვენთან ამერიკელი მეგობრები იყვნენ, რომელთაც პირდაპირ განვუცხადე, რომ მათ თვითონ გამოჩხრიკეს კატა, დააფინანსეს, გამოზარდეს ის პოლიტიკური ძალები, რომლებიც ხელისუფლების დაკარგვის გამო, მზად არიან მათი ფულითვე იყიდონ ავტომატები და მათივე ნავთობსადენს საფრთხე შეუქმნან. არ გაინტერესებთ პასუხი რა იყო? რა გვექნა, მარტო ისინი მოდიოდნენ ჩვენთან სათანამშრომლოდო. მე მივუგე – საბაზრო ეკონომიკის ქვეყანა თქვენ ხართ, უნდა იცოდეთ, რომ საბაზრო ეკონომიკა ეკონომიკაში ალტერნატიულობის მრავალნაირობას ნიშნავს, იგივე ვრცელდება პოლიტიკურ ალტერნატივებზე, რატომ აიღეთ ორიენტირი ამ ერთ პარტიაზე? ვეუბნებოდი – ნუ ხარჯავთ მათზე ამდენ ფულს, ისინი მაინც დაიშლებიან, ფინანსები წყალში ჩაიყრება და ამერიკელი გადასახადების გადამხდელები დაზარალდებიან-მეთქი, ხოლო ახალი პოლიტიკური ჯგუფის მოძებნა დასაყრდენად გაგიჭირდებათ, რადგან გვიანი იქნება. ახალ ადმინისტრაციას ეს ნაკლებად ეხება. ისინი ძალიან შეშფოთებულნი არიან, ვინაიდან დაინახეს, რომ ასე მარტივად და ბავშვურად ტრადიციულ ქვეყნებში მუშაობა არ შეიძლება. ამ მეთოდმა შეიძლება სხვა ქვეყნებში გაამართლოს, მაგრამ საქართველოში ხალხის ნებისგან დამოუკიდებლად პოლიტიკური სეგმენტი შექმნა და შეუერთებელი შეაერთო – მართლმადიდებლობა-იეღოველობასთან, სექსუალური უმცირესობა-უმრავლესობასთან, ჩვენს ქვეყანაში გამორიცხულია ერთი საუკუნე მაინც. ვთვლი, რომ ჩვენი ამერიკელი მეგობრები კეთილშობილურად შეცდნენ. შეცდომის გამოსწორება არასოდეს არის გვიანი და ახლანდელი ადმინისტრაცია ცდილობს აქ ობიექტური არჩევნები ჩატარდეს, რომელიც ხალხის მხარდამჭერ ძალას გამოკვეთავს, რადგან, პრიმიტიულად რომ ვთქვათ, ასეთი ძალის შენახვა ამერიკას ბევრად იაფი დაუჯდება.
რას შეეხებოდა თქვენს მიერ წარდგენილი საკონსტიტუციო ცვლილებების პროექტი?
ჩვენი მოდელი პასუხისმგებელ სუბიექტთა გამოკვეთით ითვალისწინებდა დაგროვილი სოციალური, პოლიტიკური, ეკონომიკური მუხტების, არჩევნების გზით, ქვეყნისთვის თავიდან არიდებას. ამისთვის შემოვიტანეთ ნახევრადსაპრეზიდენტო რესპუბლიკის მოდელი. საქართველო იმდენად ჭრელია ეროვნულად, რელიგიურად, ეთნიკურად, რომ მართვა პრეზიდენტის გარეშე წარმოუდგენელია. ვთქვათ, სანამ პარლამენტი შეიკრიბება და რომელიმე რეგიონში საგანგებო მდგომარეობის გამოსაცხადებლად, დებატებს გამართავს და დეპუტატები ბრძნულ აზრებს გამოთქვამენ, საგანგებო მდგომარეობის საჭიროება მოიხსნება. ამიტომ უნდა იყოს ერთი, ნდობით აღჭურვილი პირი, რომელიც ასეთ გლობალურ საკითხებზე იმუშავებს, მაგრამ ის მინისტრებს, მათ მოადგილეებს, დეპარტამენტის თავმჯდომარეებს არ დანიშნავს.
ეს სადაური მოდელია?
დაახლოებით, ფრანგული მოდელია, პოლონურთან ერთად. მინსტრთა კაბინეტს ქმნის პარლამენტში გამარჯვებული პარტია, ან პარტიათა კოალიცია. ფინანსურ, ფისკალურ პოლიტიკაზე ისინი არიან პასუხისმგებელნი. თუ ბიუჯეტი არ შესრულდება, მთელი მთავრობის გადაყენება და ახლის დაკომპლექტება იქნება შესაძლებელი. თუ პარლამენტი ბიუჯეტს ვერ დაამტკიცებს, პარლამენტის ქვედა პალატას დათხოვენ და ახალი არჩევნები ჩატარდება. პრეზიდენტი ამ სახელისუფლებო შტოებს შორის არბიტრი იქნება. იმ მინისტრთა კაბინეტს ეცოდინება, რომ ერთი მინისტრის არასწორი ქცევა, მისი ერთი ვიზიტიც კი კაზინოში, მთელი კაბინეტის გადადგომის საფუძველი გახდება. აი, მაშინ იქნებიან მინისტრები ერთმანეთზე ჩასაფრებულნი.
დღევანდელი მონაცემებით, რომელ პოლიტიკურ პარტიებს ან დაჯგუფებებს აქვთ ბარიერის გადალახვის შესაძლებლობა?
იმედია, ჩვენ უმრავლესობით მოვალთ, მეორე იქნება სახელისუფლებო ბლოკი “ხმა სამარიდან”. ალიევს აზერბაიჯანში ჰყავს სახელისუფლებო ბლოკი, “ახალი აზერბაიჯანი”, შევარდნაძეს, საქართველოში კი, “ახალი საქართველო”, მე ვურჩევდი, გააერთიანონ ეს ბლოკები, მარნეულში ჩაატარონ არჩევნები და პარლამენტი იქ დასვან. მესამე ძალა აღორძინება იქნება, დანარჩენს, დღევანდელი მონაცემებით, ბარიერის გადალახვის შესაძლებლობა, ობიექტურად, არ გააჩნია, თუ ხელისუფლებამ არ გაუყალბა და არ გარიგდნენ, როგორც ეს შევარდნაძეს სჩვევია.
აქედან გამომდინარე, მთავარი დარტყმის ქვეშ ისევ თქვენ რჩებით.
ეს ასეა და ძალიანაც სასიამოვნოა, წინა არჩევნებზე რეალურად 17% გვქონდა, მაგრამ 6,98% მოგვცეს…
იგივე რომ განმეორდეს?
იგივე აღარ განმეორდება, ამას მსოფლიო არ დაუშვებს. კარგად მოგეხსენებათ, რომ ევროსტრუქტურებმა სომხეთს სანქცია დაუწესეს ჩატარებული ცნობილი არჩევნების გამო. გარდა ამისა, ევროკავშირი და ამერიკა არჩევნების გაყალბებას აღარ დაუშვებს. მაშინ გაყალბებას ამერიკის ელჩი ხელმძღვანელობდა. ახალი ელჩი სერიოზულად წესიერი და ვაჟკაცური კაცია. ასე რომ, გლობალური გაყალბება გამორიცხულია.
თქვენ როგორ ფიქრობთ, გაერთიანდება თუ არა შეურიგებელი ოპოზიცია ნინო ბურჯანაძესთან ერთად?
იცით, ამ ქალბატონს უდიდეს პატივს ვცემ, მაგრამ პოლიტიკოსად ვერ განვიხილავ. ამ სახელის და გვარის ასე გაჟღერება, ჟვანიას პიარია სააკაშვილის წინააღმდეგ – თუ არ გამიერთიანდები, ბურჯანაძის ფიგურას ამოვქაჩავ. ჟვანია უჭკუო კაცი ნამდვილად არ არის და ეს ფანდი მის ხელწერაში მთლიანად ჯდება.
თუკი სახელისუფლებო ბლოკი “ხმა სამარიდანაა”, ჟვანიას ხმა საიდანაა?
“ხმა არსაიდან”, ჟვანია დაღუპეს ამერიკელმა იმიჯმეიკერებმა დემოკრატიული პარტიიდან.
რას გულისხმობთ, იქნებ დააკონკრეტოთ?
2000 წლის იანვარია და მოქალაქეთა კავშირი პარლამენტში საკონსტიტუციო უმრავლესობით არის მოსული, მათ დაშლას ვერავინ წარმოიდგენს. ამერიკიდან მირეკავს ერთ-ერთი მაღალჩინოსანი და მეუბნება, რამე რომ იყოს, ჟვანია-სააკაშვილს ხომ არ გაუერთიანდებითო. მე აღვშფოთდი, რომ მოქალაქეთა კავშირს არ გავურიგდებოდი. მიპასუხა, რომ მათ შემდეგში სხვა რამე ერქმევათო. ეს იდეა, რომ ჟვანია-სააკაშვილი ოპოზიციურ ტალღაზე დაესვათ, ოპოზიციური ხმები აეღოთ და შევარდნაძიზმი გაეგრძელებინათ, თავიდანვე იყო ჩადებული. ეს კლასიკური სქემაა, რომელმაც საქართველოში ვერ იმუშავა. ჟვანიამ ვერ გათვალა, რომ ხალხი მას მომავალ ლიდერად ვერ მიიღებდა, მის ჯგუფს ვერ აღიარებდა და ისევ, თუნდაც, შევარდნაძეს ირჩევდა. მან და მისმა იმიჯმეიკერებმა ძალიან იჩქარეს. ჭკვიანი პოლიტიკოსი შევარდნაძეს ბოლომდე მიყვებოდა, ერთად გააყალბებდნენ საპარლამენტო არჩევნებს და საპრეზიდენტო არჩევნების მოგება გარანტირებული ექნებოდა. მაგრამ, რაც ჟვანიას დაემართა, სულსწრაფობა ჰქვია.
ისევ ეკონომიკას დავუბრუნდეთ, ლეიბორისტული პარტია ერთ-ერთი პირველია ყველა გამოკითხვაში. ვთქვათ, მოხვედით პარლამენტში უმრავლესობით, პირველ ეტაპზე რას შეცვლიდით საქართველოს ეკონომიკაში?
პირველ რიგში, სტრატეგიულ სიმდიდრეებს უკან დავაბრუნებდი. დღევანდელი მდგომარეობით, ენერგეტიკა ბიზნესის სფეროს არ განეკუთვნება, ხვალ და ზეგ შეიძლება გახდეს. რკინიგზა, ავიაცია, საზღვაო ფლოტი, პორტები, კერძო ბიზნესში არ შეიძლება შედიოდეს, ასევე, ნავთობპროდუქტების ექსპორტი, იმპორტი და ტრანზიტი, შიდა ყიდვა-გაყიდვას არ ვგულისხმობ. კერძო ბიზნესში არ უნდა შედიოდეს ღვინო, ღვინო-მასალები, კონიაკი, როგორც გინდათ გამიგეთ, ყოველივე ამის აღება სახელმწიფო ჰოლდინგებში და სააგენტოებში, ბიუჯეტში უზარმაზარ შემოსავლებს გახსნის.
ამ ყველაფრის უკან დაბრუნება, ძალიან მტკივნეული პროცესი იქნება.
სულ ასი ოჯახის პრობლემაა. ას ოჯახს რამენაირად მივხედავთ. შემდეგ საგადასახადო შეღავათების გზით უნდა დაიწყოს წვრილი და საშუალო ბიზნესის მაქსიმალური ხელშეწყობა და განვითარება, აღორძინება. მთელი რიგი დარგები გადასახადებისგან უნდა განთავისუფლდეს. საშუალო და წვრილ ბიზნესზე მოგების გადასახადი საერთოდ გაუქმდეს. სახელმწიფოს მიერ სასოფლო-სამურნეო პროდუქტების შესყიდვა აღდგეს. ზოგიერთს ჰგონია, რომ ეს კომუნისტების მოგონილია, არადა, მთელი ევროპა ასე ცხოვრობს. ეს პრობლემებია მოსაგვარებელი და არ არის რთული, ამას ველოსიპედის თავიდან გამოგონება არ სჭირდება.
თუკი ხელისუფლებაში მოხვალთ, შეიცვლება თუ არა ეკონომიკური წყობა საქართველოში?
წყობა რომ შეიცვალოს, იგი უნდა არსებობდეს. დღეს კი, ქართულ ეკონომიკაში სრული ქაოსია. ეს უნდა მოწესრიგდეს, საბაზრო ეკონომიკას უნდა მიეცეს თავისი კანონები და პრიორიტეტული ადგილი, სახელმწიფოს პრიორიტეტები უნდა განისაზღვროს მკვეთრად და გამიჯნულად. საკუთრების ყველა ფორმას თავისი არეალი ექნება, კონტრაბანდით ბიზნესის წარმოება, ქრთამი, საქმის ჩაწყობა საჭირო არ იქნება. ჩვენი პარტია იდეოლოგიურად დასავლეთ-ევროპული მიმართულების სოციალ-დემოკრატიული მოძრაობაა. ეს სოციალურად ორიენტირებულ საბაზრო ეკონომიკას, არჩევით დემოკრატიასა და პლურალისტულ ეკონომიკას ნიშნავს.
პოლიტიკური პარტიების რეიტინგს თუ გადავხედავთ, უხეში გათვლებით არჩევნებში ისინი ჯამურად 70-80 მლნ-ს დახარჯავენ, აქედან რამდენია თქვენი წილი, ანუ თქვენ რამდენის დახარჯვას აპირებთ ამ არჩევნებში?
ბევრის დახარჯვას არ ვაპირებთ, იმდენის, რამდენიც საჭირო იქნება. შედეგის მისაღწევად სხვა პარტიას თუ 10 მილიონი დასჭირდება, ჩვენ 200 ათასი გვეყოფა. ეს იმტომ, რომ, ფაქტობრივად, ჩვენ პიარში ფულს არ ვხარჯავთ. ათი ტელევიზია გაიხსნა და ყველა ცდილობს მაღალრეიტინგული გახდეს, კარგია კონკურენცია განსაკუთრებით მედიაში, თითქმის ყოველდღე ეთერში ვართ, თან არჩევანის უფლებასაც ვიტოვებთ. ეს ფაქტია. ჩვენი პრობლემა ხმების მოძიება არასოდეს ყოფილა, არამედ მისი დაცვა.
რომელი პარტიაა ისეთი, ვისთანაც მომავალ პარლამენტში ერთად მუშაობას ისურვებდით?
დღევანდელი პოლიტიკური სპექტრიდან, ვისაც რეიტინგით რეალურად აქვს ბარიერის გადალახვის შესაძლებლობა, ასეთ პოლიტიკურ პარტიას ვერ ვხედავ.
პირადად რა თანამდებობას უმიზნებთ მომავალ პარლამენტში?
არანაირ თანამდებობას, მე საპრეზიდენტო არჩევნებისთვის ვემზადები.